przed odlotem

Wzorem dzikiego ptactwa postanowiłam odlecieć na zimę (a przynajmniej jej początek) do innego kraju - niestety będzie on też zimę rozpoczynał. No trudno, jak to mówią grass is alweys greener on the other side, więc liczę na to, że listopad jest znośniejszy w Toronto :]

Oczywiście wszystkie wyjazdowe załatwienia zostawiłam na ostatni moment, więc nadchodzący tydzień będzie bardzo pracowity. Na szczęście udało mi się zmobilizować na tyle, że wniosek wyjazdowy zorganizowałam wcześniej. Z doświadczenia własnego i znajomych wiem, że ujarzmienie tego biurokratycznego zamieszania trwa dłuugo i jest stresogenne. Tym razem poszło jednak sprawnie (2 dni!!) i wymagało jedynokrotnych (!) wizyt w:
-sekretariacie instytutu
- dziekanacie finansowym
- dziekanacie właściwym
-biurze współpracy międzynarodowej.

Po drodze musiałam wypełnić tylko jeden (!) dodatkowy formularz, a wniosek mój skserowano tylko jeden raz. Uważam to za sukces. Oczywiście pieniędzy na wyjazd nie dostanę na konto. Pod tym względem UJ nadal stoi raczej po stronie tradycji niż innowacji. Będę całą wyjazdową fortunę nosiła w skarpecie:)

Z budujących naukowo wieści zakończyłam dziś fazę rozeznawania terenu, wyczajania gruntu, ogólnego oriwntowania się i zaczęłam fazę faktycznego zbierania i porządkowania danych. Jestem po prawie całodziennej lekturze, kodowaniu i porządkowaniu zawartości pewnego forum. Słowem - ruszyło. Nawiasem mówiąc postanowiłam cały czas - wzorem klasyków - prowadzić dziennik z badań e-terenowych.

A na deser kilka zdjęć z kampusu by night (często zdarza mi się wychodzić i gasić swiatło). Nawiasem mówiąc wychodząc późno, kiedy "nikogo już nie ma" można zauważyć bardzo ciekawe akcję, jak np. dziewczyny grające na korytarzu w babingtona w budynku obok:)

powakacyjnie

Część wakacji minęła względnie spokojnie i stacjonarnie pod znakiem rekrutacji na filmoznawstwo oraz panicznego pisania zaległych tekstów. Nie wiem czemu, ale moje teksty zawsze są zaległe, jak bym sobie nie obiecywała, że tym razem zbiorę się wcześniej i skończę w terminie (ba! czasami obiecuję sobie skończyć przed deadlinem) zawsze kończy się tak samo - na błagalnych mailach o cierpliwość i jeszcze 3 dni. Jakie macie na to sposoby? Najgorsze jest to, że kiedyś tak nie miałam - ale już nie pamiętam, co robiłam, żeby terminowo kończyć pisanie...To musiało być dawno.

Druga część wakacji miała charakter nomadyczny. Z dwoma wyczynowymi koleżankami przemierzyłam część Francji (zamki nad Loarą, Bretania i ociupinka Nromandii) na rowerach. Turystyka rowerowa przewyższa moim zdaniem wszystkie inne. Daje o wiele większe możliwości poznania terenu niż samochód i to na wszystkich poziomach od zabytków, przez ludzi (o ile zna się język) po takie zwykłe włóczenie się po lokalnych zakątkach. Jednocześnie jest bardziej dynamiczna niż wędrowanie piesze, łatwiej i więcej można zobaczyć, nie tracąc jednak kontaktu z "terenem". Wszystkie dotychczasowe rowerowe eskapady taki miały właśnie swobodny i nastawiony na "bycie tam" charakter. Tym razem jednak chyba rozminęłam się z resztą drużyny w oczekiwaniach - a może to kwestia mojej niewyczynowości. W każdym razie bardziej niż celebracja miejsca odbywała się celebracja liczby przejechanych kilometrów i ważne było by jechać dużo. No ale trzeba powiedzieć, że dzięki temu udało się nam pokonać trasę, którą zwieńczyła wizyta w Mont St. Michel - miejscu, które zrobiło na mnie kolosalne wrażenie.




Mont St. Michel jest miejscem niezwykłym przez swoje położenie, architektoniczny rozmach i aranżację, która w znakomity sposób wydobywa dawne funkcje klasztornych sal, ich klimat, akustykę. Przy niemal totalnym skomercjalizowaniu tego miejsca, jednak broni się ono niezwykle działając na wyobraźnię i emocje. Miejsce to jest szczególnie ciekawe także dlatego, że jest dowodem na prawdziwość tezy o symulakarach Baudrillarda :) Zwiedzając opactwo trudno oprzeć się wrażeniu, że jest ono "jak z filmu". Nieustannie miałam poczucie funkcjonowania w przestrzeni gdzieś między Imieniem róży a Władcą pierścieni - z resztą właśnie na Mont St. Michel mieli opierać się scenografowie Powrotu króla generując Minas Tirith. Niemal cały zakres referencji uruchamiany przez to miejsce ma charakter wirtualny, odnosi się do tekstów kultury, do doświadczeń czytelniczych i filmowych. No i te pływy!

I na podsumowanie najważniejsza nauka, jaką wyniosłam z tej podróży: nie latajcie samolotem z rowerem! Poziom stresu, wysiłku logistycznego i fizycznego, jakie trzeba w to włożyć jest zbyt wielki.

Dwa istotne elementy

Pierwszy istotny element: The Killing.



The Killing, 2010, para głównych bohaterów

Ku mojemu zdziwieniu spodobał mi się serial sensacyjny. Myślałam, że znoszę tylko seriale o dziwach i potworach. 24 godziny – wytrzymałam 45 sekund pierwszego odcinka, wszystkie CSI, Kości itp. – nie trawię, ale The Killing pochłonęłam w 2 dni (tak, miewam serialowe ciągi). Bardzo czuć w nim nordycko-mroczno-pochmurno-bagienny posmak pierwowzoru – duńskiego serialu o bardzo skandynawsko brzmiącym tytule Forbrydelsen. Nie to, żebym widziała ów duński serial, jednak ogólny „północny” klimat jest wyczuwalny od pierwszych chwil, to zapewne taki pop nornic kit, na który składają się: deszcz, mżawka, kapuśniaczek (ogólnie długotrwałe opady o zmiennej intensywności), bohaterka w swetrach (dużo swetrów) o wyjątkowo mokrej i bladej urodzie. Intryga dotyczy zabójstwa licealistki i dochodzenie, które odkrywa coraz więcej tajemnic ofiary, ale i osób z jej otoczenia, kolejno obciążanych podejrzeniem o zbrodnie. Serial jest wręcz liryczny (o ile formuła serialu i to sensacyjnego pozwala na liryzm), duże wrażenie robi scena (w bodaj pierwszym odcinku) identyfikacji zwłok dziewczyny przez rodziców – przygotowania ciała, woda kapiąca z włosów denatki – to rusza. Dyskusja wokół serialu dotyczy przede wszystkim łamiącego standardy cliffhangera, który rozwiązanie zagadki i odpowiedź na pytanie „kto zabił?” zostawia na kolejny sezon. Ryzykowne posunięcie i nie sąd zęby inni producenci poszli w tym kierunku (tym bardziej, że wersja duńska po bożemu ujawnia zabójcę na końcu serii – dlatego też Patrycja W. już ją ogląda i mam nadzieję poinformuje mnie accordingly).


Drugi istotny element to urocza wycieczka do Wiednia z Asią W. Asia MUSIAŁA zobaczyć wystawę synth-ethic, która właśnie się kończyła. Pojechałyśmy więc na jeden dzień by zaznać kultury w habsburskiej centrali. Po nocy w autobusie spacerze do centrum oraz kawie i ciachy w Aidzie udałyśmy się do Narrentrum, Muzeum Anatomii i Patologii, które zwiedzić chciałyśmy przy okazji w związku z naszym projektem dydaktycznym. Muzeum okazało się nie spełniając naszych (wcale niewygórowanych oczekiwań). Nie było tam potwornych ciał zanurzonych w słojach z formaliną, ani zasuszonych dziwacznych organizmów, odbiegających od normy mutantów. Była raczej historia farmacji i gipsowe wizualizacje genitaliów zmienionych syfilisem. Słowem nic ciekawego.
Sama wystawa synth-ethic (co nie bez znaczenia prezentowana w murach Muzeum Historii Naturalnej) zrobiła na mnie dobre wrażenie. Może dlatego, ze dobrze reaguje na alchemiczne klimaty – a taka właśnie wydała mi się atmosfera wystawy, a szczególnie idea stworzenie/odtworzenia życia. Więcej o wystawie tutaj. Nie jestem nawykła do takich ekspozycji i najbardziej chyba spodobał mi się ich procesualny charakter. To ciekawa dla mnie sytuacja w której sercem projektu – i tym, co można obserwować – jest raczej pomysł i putenie niż Dzieło (rozumiane jako artefakt czy nawet działanie).

Asia W. i słoń:



Narrenturn, gdzie oniegdaj znajodował się szpital dla obłąkanych - wspaniałe, a moim zdaniem niewykorzystane w pełni miejsce ekspozycji straszydeł:



















Asia W. oddaje hołd








W osobnym wpisie doniosę o innej zobaczonej tego samego dnia w Kunsthalle wystawie Weltraum o 20-wiecznych marzeniach związanych z kosmosem.

reaktywacja-prokrastynacja

Mam na najbliższy czas całkiem sporą ilość działań do wykonania, dlatego (jako że już posprzątałam mieszkanie*, zrobiłam obiad i zakupy, przeczytałam wpisy na wszystkich znajomych blogach i oglądnęłam najnowsze filmiki z tsunami i gadającymi zwierzętami na YT) postanowiłam odswieżyć nieco ten zmurszały już blog :)

Uważam, że prokrastynacja jest działaniem skrajnie racjonalnym, nastawionym na intensyfikacje efektów ponieważ sprawia, że ostatecznie pracuje się pod dużą presją (czasu i wszystkiego). Normalnie na poziomie jawnym człowiek chce pracować powoli, dokładnie i na spokojnie - to wynik opresji społecznej, przedstawiającej pracę mrówczą, regularną i systematyczną, jako bardziej higieniczną, zdrową i w ogóle normatywną. Nasza potrzeba pracy dzikiej, skokowej i na wczoraj jest z nas wypierana, sublimowana właśnie przez zbawienny mechanizm prokrastynacji.

Tak to widzę :->

* w czasie tej aktywności miotła wypadła mi przez okno :|